فرهنگی
قولش قول بود
مرا هم برده بود کردستان. سپاه آنجا به ما هم خانه داده بود. ظهر که آمد خانه پرسیدم: «مرخصی نمی گیری بریم دیدن پدر و مادر من و خودت؟»
گفت: «چشم. قول می دم این آخرین ماموریتم باشه. بعدش خلاص.»
نهارش را که خورد. رفت سراغ بچه ها، بچه ها خوابیده بودند. دلش نیامد توی خواب بوسیدشان.
با من هم خداحافظی کرد و گفت: «حلالم کن» و رفت.
دو ساعتی می شد که رفته بود، خبرش آمد. مرد بود. قولش هم قول بود.
نظر بدهید
 |
مرد خانه
خیلی با محمدجواد شوخی می کرد. در حالی که می خندید به من گفت: «خانم! پسرم مرد شده، ببین هر کاری که من می کنم او هم به خوبی همون کار رو می کنه!»
بعد شروع کرد به قدم آهسته رفتن و رو به محمدجواد گفت: «حالا تو ...» محمدجواد هم شروع کرد، مثل پدر پاها را محکم به زمین می کوبید و پا جای پدر می گذاشت.
آخرین بار بود که اعزام می شد.
ذبیح می خواست به من بفهماند که از این به بعد مرد خانه محمدجواد است.
