شهید فرهاد آزاد:

در یک کانال پناه گرفته، عراقى‏ها ما را محاصره کرده بودند. فاصله‏ى ما با دشمن کمتر از صد متر بود. شهید «فرهاد آزاد» بالاى کانال ایستاده و یک بى‏سیم نیز به کمر بسته بود. صدا زدم: «فرهاد! بیا پایین داخل کانال، این جا امن‏تر است؛ تو را مى‏زنند».

فرهاد، تبسمى کرد و گفت: «تقدیر هرچه هست همان مى‏شود». مدتى بعد پشت کانال پناه گرفته شروع به خواندن نماز نمود. در نماز، خمپاره‏اى کنارش نشست و او را به شهادت رساند. قصد داشتم خود را بالاى سر او برسانم که خمپاره دیگرى درست روى پیکرش اصابت کرد و او همچون گلى پرپر شد.

(مجله‏ى جانباز، ش 102، مرداد 77، ص 21)

راوى: غلامرضا رجایى

رهروان راه سرخ شهادت

شهید مرتضى مهدوى

چند ساعت قبل از شهادت، «مرتضى» حالتى خاص پیدا کرده بود. در حال و هواى خودش بود... یک لحظه در کار او عمیق شدم، دیدم دست به قلم برد و نوشت: «ما رهروان راه سرخ شهادتیم..». معلوم بود به شهات فکر مى‏کند.... ساعتى نگذشت که به شهادت رسید و در پاى نوشته‏ى خویش با خون خود این حقیقت را امضا نمود.

(کاجهاى آسمانى، سید مهدى حسینى، فروردین 76، ص 49)

راوى: حاج حسین کاجى

شهادت با یاد خدا

در مراحل عملیات کربلاى پنج، در منطقه مقرى بود که باید میدان مین آن پاکسازى مى‏شد تا جاده‏اى زده شود و راه براى پشتیبانى هموار گردد. براى همین مأموریت، با برادران «حسن نورانى» و «على جوادزاده» ساعت دوازده ظهر به طرف مقر حرکت کردیم. مین‏ها نامنظم بود. از طرفى آتش دشمن هم سنگین. کار حساس و سختى در پیش داشتیم. مشغول خنثى کردن مین بودیم که ناگهان صداى انفجار، به گوش رسید. سریع خودمان را رساندیم، دیدیم برادر جوادزاده روى زمین افتاده و دستش هم قطع شده، با چفیه بازوى او را بستیم و با برانکارد به نزدیک آمبولانس رساندیم ولى بعد از لحظه‏اى در حالى که ذکر مى‏گفت، به لقاء الله پیوست...

(نشریه‏ى غریبانه، گروه فرهنگى معراج، ویژه‏ى یاد یاران 3، ص 7)

راوى: یکى از همراهان شهید