نوجوانی شهید ابراهیم امیر عباسی :

مادر بهش گفت :ابراهیم،سرما اذیتت نمی کنه؟گفت:نه مادر،هوا خیلی سرد نیست.هوا خیلی سرد بود ،ولی نمی خواست ما را توی خرج بیندازد دلم نیامد ،همان روز رفتم ویک کلاه برایش خریدم صبح فرداکلاه را سرش کشید ورفت ظهر که برگشت بدون کلاه بود !گفتم کلاهت کو ؟گفت اگه بگم دعوام نمی کنی ؟گفتم نه مادر ،مگه چکارش کردی؟گفت یکی از بچه های مدرسمون با دمپایی میاد ،امروز سرما خورده بود دیدم کلاه برای اون واجب تره .                                                                     

                                                        ( نقل از موسسه روایت سیره شهداء)

بهار سال 1365، روزى را که امام(ره) در بستر بیمارى بودند، فراموش نمى‌کنم. ایشان دچار ناراحتى قلبى شده بودند و تقریباً ده، پانزده روزى در بستر بیمارى بودند. در آن زمان من در تهران نبودم. آقاى حاج احمد آقا به من تلفن کردند و گفتند سریعاً به آن‌جا بیایید؛ فهمیدم که براى امام(ره) مسأله‌اى رخ داده است. آناً حرکت کردم و پس از چند ساعت طى مسیر، خود را به تهران رساندم. اولین نفر از مسؤولان کشور بودم که شاید حدود ده ساعت پس از بروز حادثه، بالاى سر ایشان حاضر شدم.
 
روزهاى نگران‌کننده و سختى را گذراندیم. خدمت امام(ره) رفتم و هنگامى که نزدیک تخت ایشان رسیدم، منقلب شدم و نتوانستم خودم را نگهدارم و گریه کردم. ایشان تلطف فرمودند و با محبت نگاه کردند. بعد چند جمله گفتند که چون کوتاه بود، به ذهنم سپردم؛ بیرون آمدم و آنها را نوشتم.
 
در آن لحظاتی که امام(ره) ناراحتى قلبى پیدا کرده بودند، ایشان انتظار و آمادگى براى بروز احتمالى حادثه را داشتند، بنابراین مهمترین حرفى که در ذهن ایشان بود، قاعدتاً مى‌باید در آن لحظه‌ى حساس به ما مى‌گفتند. ایشان فرمودند: «قوى باشید، احساس ضعف نکنید، به خدا متکى باشید، «اشدّاء على الکفّار رحماء بینهم» باشید، و اگر با هم بودید، هیچ‌کس نمى‌تواند به شما آسیبى برساند». به نظر من، وصیت سى‌صفحه‌ای امام(ره) مى‌تواند در همین چند جمله خلاصه شود

شام ماهی بود

خندید وگفت (حالا ما این ماهی ها را می خوریم یه روزی هم این ماهی ها ما را می خورن .

آخرین عملیاتی که رفته بود آبی بود.

هر پنج شنبه می رویم لب آب ، لب دریا، پیش مهدی . مامان از بعد شهادت مهدی لب به ماهی نزده

       بادکتر چمران عده ای را برداشتیم وبه اهواز رفتیم نزدیک به یک ماه ازشروع جنگ می گذشت اما تحرک خاصی درجبهه ها دیده نمی شد عباوعمامه راگذاشتم کنارولباس سربازی پوشیدم.

به سرعت عملیات های ایذایی راشروع کردیم  باچندنفرازبچه های مدافع شهرمی رفتیم سراغ تانک های دشمن حسابی کفری شان کرده بودیم آرایش زرهی دشمن رابه هم می ریختیم وبازمی گشتیم .                       

                       براساس خاطره ای اززبان معظم له 26/08/66

        یک پسر بچه دیدم افتاده بود گوشه ی سنگر نشستم کنارش بهش گفتم وایساالان می رم برات آب می آرم دستم رو گرفت گفت نه حاجی آب می خوام چکار؟ فقط برو از اینجا . اصرار کردم که نه حتما باید برات آب بیاورم باز گفت آب نمی خوام برو نگاه کن الان که آقا می آد ، اگه تشنه م نباشه چه جوری توی صورتش نگاه کنم ؟

خدایا به هرکه دل بستم تودلم راشکستی عشق هر کسی رابه دل گرفتم تواوراازمن گرفتی هرکجا خواستم دل مضطرب ودردمندم را آرامش دهم ودر سایه ی امیدی وبه خاطر آرزویی برای دلم امنیتی به وجود آورم تو یکباره همه را برهم زدی ودر طوفانهای وحشت زای حوادث رهایم کردی تاهیچ آرزویی دردل نپرورم وبه هیچ چیزامیدی نداشته باشم وهیچ وقت آرامش وامنیتی در دل خود احساس نکنم خدایا تواین چنین کردی تا بغیر ازتو محبوبی نگیرم وبه جز تو آرزویی نداشته باشم وجزتوبه چیزی یابه کسی امید نبندم وجزدرسایه ی توکل به تو آرامش وامنیت احساس نکنم خدایا تورابرهمه این نعمت ها شکر می کنم  

                                                                                       شهید دکتر چمران

                                                                                 ( نقل از موسسه روایت سیره شهداء)