هر چند وقت یکبار اعزام بود، اما من هر چه مى رفتم و مى آمدم موفق نمى شدم ثبت نام کنم تا اینکه با کاروانى در سال 65 (بیست و دوم تیرماه) به جبهه راه یافتم. به واحد بهدارى مراجعه کردم، پرسیدند چرا جاى دیگرى نرفتى؟

گفتم: هر کجا مى روم مى گویند تو جثه ندارى و نمى توانى کار کنى. خلاصه با گریه و التماس، مرا پذیرفتند و به عنوان امدادگر به “گردان حزب الله” فرستادند. سحرگاه شبى که دشمن اقدام به تک سنگین کرده بود، براى انتقال اجساد شهداى گردان و حمل مجروحین دست به کار شدیم. تا عصر آن روز به هر مکافاتى بود، زخمیها و شهدا را به پشت منتقل کردیم. در چهره مجروحین جز شادى و به زبانشان جز ذکر خدا چیزى نیافتم. یکى از شهدا، امدادگر همسنگر خودم بود. بعد از ناراحتى و گریه و زارى در کنارش، دفترچه کوچکى پیدا کردم که خطاب به من عبارتى به این مضمون نوشته بود: حسین عزیزى، در صورت زنده بودن سلام مرا به خمینى عزیز برسان و بگو که “پایان مأموریت بسیجى اسلام، شهادت است”.

من قسم خورده ام

در عملیات بدر [19/12/63- شرق رودخانه دجله، هورالهویزه] یکى از برادران زخمى شده بود. هر چه مى کردند اسلحه اش را بگذارد و برود عقب قبول نمى کرد. گفتم: مى بینى که دیگر نمى توانى به عملیات ادامه بدهى، چرا نمى روى. بچه که نیستى. گفت: مى دانى، قسم خورده ام تا نفس دارم از این مملکت و انقلاب دفاع کنم. چطور مى توانم خودم را راضى کنم و با این زخم جزئى بروم عقب و اسلحه ام را زمین بگذارم!